BLISKO/DALEKO 

Praca składa się z dwóch umieszczonych naprzeciw siebie i odtwarzanych równocześnie obrazów wideo. Pierwszy obraz jest rejestracją tego, co widzi osoba patrząca w słońce. Blask słońca oślepia, powoduje odruch zamykania oczu. Światło przedostające się przez skórę powiek ma czerwoną barwę. 

Drugie wideo  jest spojrzeniem z odwrotnej perspektywy. Przedstawia twarz kobiety, która próbując patrzeć w niebo, walczy z odruchem zamykania oczu. Światło słoneczne choć ogrzewa, drażniąc rogówki wywołuje  łzy.

Słońce jest dla mnie w tej realizacji osobistym symbolem. Symbolizuje osobę Boga – kogoś, kto jest mi bardzo bliski i daleki zarazem, kogo próbuję zrozumieć i poznać, do kogo bezskutecznie próbuję się zbliżyć.  Ale w próbie spojrzenia słońcu w oczy odkrywam metaforę miłości w ogóle, konsekwencji jakie niesie ze sobą zgoda na bliskość, na wejście w relację z tym, co rzeczywiste.  Gdy patrzę na ciebie, a ty patrzysz na mnie i mnie widzisz, przywołujesz mnie „z powrotem”, przywołujesz mnie do  s i e b i e.  Czy tego chcę?…

Miłość odsłania i demaskuje. Otwarcie na zewnątrz jest zawsze otwarciem do wewnątrz. Jest ryzykiem, że zostanę zobaczony, p o z n a n y . Czerwień to krew, ludzkie trzewia. Ale swoim obrazem próbuję pokazać, że to także jest niebo. To, którego nie widzę, które jest widziane.

Staję się naprzeciw Ciebie.

 

Praca nie była dotąd prezentowana.